เรื่อง : อุเทน ภุมรินทร์
ภาพ : กุลพัฒน์ ศรลัมพ์
ลิงกังเป็นนักปลูกป่าเช่นเดียวกับนกเงือกและชะนีที่เรารู้จักกันดี เมล็ดผลไม้ป่าบางชนิดที่ผ่านระบบย่อยอาหารของมัน มีอัตราการงอกเป็นกล้าไม้ที่สูงกว่าปล่อยให้งอกเองตามธรรมชาติ
ลิงกังเป็นนักกินผลไม้ตัวยง (เจ้าจ๋อ ไม่ได้กินแต่กล้วยอย่างเดียว!) มูลของมันจึงเต็มไปด้วยเมล็ดไม้ป่าที่ถูกพามาไกลจากต้นแม่ไม้ นอกจากนี้ ฝูงลิงกังเวลาเข้ากินผลไม้ป่าสุกบนต้น ยังเผื่อแผ่ ‘เพื่อนสัตว์ป่า’ ชนิดอื่นๆ ที่ปีนป่ายขึ้นมากินผลไม้เองไม่ได้ เช่น เก้ง กวางป่า ฯลฯ ได้กินด้วยกัน เพราะผลไม้จะร่วงพรูลงดินตามนิสัยห้อยโหน/ อยู่ไม่นิ่ง เวลาหากินของเจ้าจ๋อแห่งพงไพร
หากลิงกังบนป่าเขาใหญ่ ไม่ได้ทำหน้าที่เหล่านี้ กลับไปนั่ง ‘ขอทาน’ เสี่ยงชีวิตอยู่ข้างถนนบนเขาใหญ่ รอคอยเศษอาหารจากนักท่องเที่ยว และจะมีประโยชน์อันใดกับมัน ถ้าอาหารที่ลิงกังกินไม่ใช่ผลไม้ในป่า แต่เป็นผลไม้ที่อาจปนเปื้อนสารเคมีจากนักท่องเที่ยว หรือเป็นเศษอาหารที่มาพร้อมถุงพลาสติก ฯลฯ
แต่เราอาจยังพอแก้ไขอะไรได้
…
ความจริงข้อหนึ่ง คือ “ลิงขอทาน” เป็นผลงานของเรา–นักท่องเที่ยวที่ให้อาหารสัตว์ป่า (แม้หน้าตาพวกมันจะไม่ต่างจากลิงในสวนสัตว์เปิด แต่ลิงกังเป็นสัตว์ป่าที่ใช้ชีวิตได้เองตามธรรมชาติ) จนพวกมันเคยชินกับวิธีได้อาหารมาง่ายๆ จนลดพฤติกรรมหาอาหารตามธรรมชาติลงไป
ถ้าไม่อยากให้ลิงป่าฝูงต่อไป ต้องมานั่งรอขอทาน แล้วโดนรถเหยียบตายข้างถนนอีก
บทบาทต่อไป จะให้ลิงกังแสดงเป็น”ลิงขอทาน” หรือ “นักปลูกป่า” กระจายเมล็ดไม้ อยู่ที่คุณเป็นผู้กำกับแล้วครับ
จงทำในสิ่งที่คุณทำได้ ณ จุดที่คุณอยู่ ด้วยสิ่งที่คุณมี